Lebih Serius 5913

Bismillaahirrahmaanirrahiim

melantak [kredit]

     Hari pertama aku nak puasa enam, terasa culture shock. Rasa macam tak biasa pulak puasa-puasa ni, padahal tak sampai 2 minggu pun Ramadan tinggalkan kita. Godaan nak berbuka tu sangat tinggi. Sebab setan dah lepas? Haha. Gile tahpape alasan.

     Bila nak berbuka, aku order banyak; nasi putih, daging merah dan telur bungkus. Padahal aku tau sebenarnya makan nasi dan satu lauk pun dah cukup dah sebenarnya. Awat ni cheq?? Terasa macam budak-budak yang baru nak start puasa pulak.

     Itu baru bab puasa. Tak sebut lagi amalan-amalan sunat yang gah kita lakukan seperti baca quran, solat sunat sebelum selepas, sedekah, qiam dan lain-lain. Berterabur gila selepas Ramadan.

     Selalu kita dengar frasa "ujian sebenarnya bermula sekarang", bermaksud ujian iman itu bermula selepas Ramadan. Cliche. Ramai dah sebut. Tapi tu lah realiti.

     Ada satu group usrah, mereka memulakan halaqoh mereka dengan membaca tasbih kifarah (macam ni eh eja?) dan surah wal 'asr. Dan mereka menutup dengan bacaan surah al-faatihah. Aku tak typo ni. Memang betul. Start dengan 'tasbih kifarah' dan tutup dengan 'al-faatihah'.


Murobbi: Kita mulakan usrah/halaqoh kita dengan tasbih kifarah dan surah wal 'asr.

Mutarabbi: Ehh. Haha. Ni mesti kes sebab tak sabar nak habiskan usrah/halaqoh cepat-cepat ni kan?

Murobbi: Ya Allah...pebende korang pikir ni? Betul lah ape aku/ana/saya/abang cakap. Cepuk karang!

Mutarobbi: *senyap kebingungan*


     Diorang kata, seolah-olah nak bagi gambaran atau simulasi tentang dunia sebenar seorang da'i. Tempat berkerja seorang da'i ialah di luar halaqoh, di tengah-tengah masyarakat. Halaqoh boleh lah nak kata tempat beruzlah, keluar dari kelompok masyarakat. Sebab tu bila keluar halaqoh, baca al-faatihah menandakan sudah masuk dunia sebenar. Paham tak?

     Berada dalam dunia halaqoh, semua benda indah semacam. Semua jadi baik. Naiiiik je iman. Terasa seperti dipasangkan sayap lalu terbang terapung. Bila keluar je.....hangpa tau la camana kan? Haha walhal dunia luar itulah dunia yang sebenar, dunia 'amal kita. Sama lah jugak macam bulan Ramadan. Dunia yang sebenar ialah di luar Ramadan yang bertempoh selama 11 bulan. Sebelas bulan tanpa suasana macam bulan Ramadan. Gulp. Camana nak survive ni jang?

     Terasa seperti mimpi. Sekarang dah terjaga. Dunia realiti tidak seindah dunia KITA. Ada banyak lagi kerja kita. Kita beribadah banyak-banyak pada bulan Ramadan ni sebab apa kalau mengaku diri sebagai hamba yang rabbani? Ramadan menyediakan kita bekalan, merupakan stepping stone kita untuk beramal di dunia luar.

     Kita berubah untuk menjadi seorang da'i pun kerana kesedaran, bukannya saja-saja nak main-main suka-suka. Jadi sangat molek untuk kita muhasabah balik 'kenapa kita beribadah banyak-banyak pada bulan Ramadan'.


"Kalau da'i tinggalkan solat sunat rawatib, mad'unya pasti ada yang meninggalkan solat jemaah, dan masyarakat luar pasti ada yang meninggalkan solat." [quoted]



     Papepun, wake up la macha. Berkerjalah kita kerana Allah. Hamba rabbani beb, bukan ramadhani.



Bekerjalah kamu, maka Allah akan melihat pekerjaanmu. [At-Taubah (9): 105]



Wallaahu'alam bis sowabb.